Hayat Karnemiz...

Yaşayıp gidiyoruz hayatın içinde, dönüp bakmadan kendimize,içimize.İçsel yolculuğumuzun tamamlanıp tamamlanmadığını önemsemeden,hatta bilmeden.Niçin dünyaya geldik,varlık sebebimiz nedir, kaçımız düşünerek yol alıyoruz?Kendi hayat karnemizi hazırlasak, nasıl bir not verirdik kendimize?Kendi adıma yaptığım gözlemlerim çok da parlak değil.Mesela vefa duygusu ile çoğumuz sınıfta kalırız .Merhamet,vicdan oda ne ki?Çoğumuz kendimizi sevmeyi unuttuk, başkasını nasıl sevip merhamet edebiliriz ki.Sabah araba kullanırken çoğu zaman dehşet içinde kalıyorum.Sevmiyoruz biz birbirimizi.Hep ben duygusu bir adım önde.Kendi arabasına zarar vermeyeceğini bilse, diğer sürücünün üstünden geçip gidecek.Kibarlık,nezaket çoktan unuttuk o kelimeleri.Hepimiz ben olduk,hiç olamadık.(Tasavvuf'a ilgi duyanlar hiçi hatırlar.)Dürüstlük artık insan için övgü ile bahsedilecek bir kavram oldu.Olması gereken değil, olduğuna sevinilen.Hepimiz hayat ve ölüm çizgisinde yol alıyoruz.Aldığımız yolda etiketlerle uğraşır olduk,insanlığı unuttuk.Eskiden padişahın hünkar mahfilinden geçtiği kapı alçak yapılırmış.(Camilerde padişahın ibadet ettiği yer)Padişah, başını eğip geçsin, kul olduğunu hatırlasın diye.Bize ne olduğumuzu hatırlatan bir mezarlar kaldı, onlara da bir yakınımız vefat ettiğinde uğruyoruz.Ünlü bir iş adamının, gazetede bir röportajını okumuştum ve çok ilginç bulmuştum.Bu iş adamı, ayda bir kez mezarlığa uğrayıp, mezarın başında oturur, hayat muhasebesi yapar, ölümü düşünür, kendine gelirmiş.Okuduğumda bana çok anlamlı gelmişti.Bir süre kendinle baş başa kalıp ne yaptım, ne yapıyorum muhasebesi yapmak, belkide hepimiz için gerekli.Silkelenip kendimize geliriz.Hayat Karnemiz, bizi biz yapan değerler,maneviyat ve insanlık içeren zor ama önemli bir karne.İnsan olmanın yolu da zorluklardan geçmiyor mu zaten....? Son olarak, aşağıda benim çok sevdiğim bir sözü paylaştım sizlerle ,iyi bir hafta sonu geçirmeniz dileğiyle...