Mutluluk....

Karın yağmasını fırsat bilip Barış,kızkardeşim,Bahar ve ben dışarı çıktık.Kar topu oynayıp,Barış'ın kızağı ile kaymak dahil her türlü numarayı denedik.En sonunda işi iyice abartıp karın üstüne sırtüstü yattım.Bir süre gökyüzünü seyrettim sonra daha önce denediğim şeyi denedim ve mutlumuyum diye düşünmeye başladım.Evet mutluydum.Bilimsel bir araştırma değil benim söyleyeceklerim ama daha öncede denediğim için sizlerle paylaşıyorum.

Mutluluk, düşünmeyi gerektirir ve tabi yavaşlamayı.O an yani düşündüğünüz an evrenden uzak bir yerden kendinize baktığınız ve zamanı durdurduğunuz an mutlu olduğunuzu fark ettiğiniz andır.Kısaca kaybolduğumuz mikro dünyamıza, büyük bir pencereden bakıp soluklanmaktır.Sanmayın ki çok uzun sürecek hayır bu bir andır.Yaşadığımız dünyada daimi mutluluk istesekte mümkün olmaz zaten.Ama Dostoyevski'nin dediği gibi 'Mutsuz olmadığımızı farkettiğimizde mutluyuzdur aslında.'
İşte karın üstüne uzandığım an, her bir kar kristalinin birbirine benzemediğini parmak izimiz gibi farklı olduğunu düşünüp,dünyanın nasıl mükemmel yaratıldığını düşündüm.Sonra nefes almanın, sağlıklı olmanın  ne büyük bir nimet olduğunu düşündüm.Eğer yaşantımızda ciddi sağlık sorunları,bir yakınımızın kaybı, ciddi ekonomik sıkıntılar yoksa mutluluğun bir çok temeli hayatımıza atılmıştır aslında.En büyük mutluluk tüm bu farkındalıkları yaşayıp şükretmek ile geliyor.Karın üstünden kalktığımda içimde  inanılmaz bir huzur vardı şükretmenin,farketmenin ve hissetmenin mutluluğu.Soğuk kış gününde tüm sıcak düşüncelerin, sizi sarıp sarmalayıp mutlu etmesi dileğiyle....:))